Polityka zatrudnienia spełnia z reguły dwie zasadnicze funkcje. Pierwsza z nich to funkcja społeczna, która wiąże się z poziomem oraz warunkami rozwoju społeczeństwa. Z kolei funkcja ekonomiczna związana jest bezpośrednio z rozwojem gospodarczym. Polityka zatrudnienia ma głównie za zadanie prowadzenie bilansu dotyczącego zatrudnienia zarówno w całym kraju jak i określonym regionie. W zależności od struktury demograficznej oraz geograficznej kształtuje struktury, które odpowiadają potrzebom rynku pracy. Istotne znaczenie dla polityki zatrudnienia ma również przygotowanie kwalifikacyjne siły roboczej, która jest wówczas w stanie spełnić zapotrzebowania na pracowników określonej profesji. Niesie również pomoc osobą mających problemy ze znalezieniem zatrudnienia poprzez organizowanie specjalnych zajęć a nawet szkoleń. Przede wszystkim niesie pomoc osobom niepełnosprawnym, kobietom oraz młodocianym. Specjalne fundusze przeznaczone na samozatrudnienie lub stworzenie miejsc pracy dla osób bezrobotnych jest jednym z narzędzi jakie wykorzystuje polityka zatrudnienia by zmniejszyć bezrobocie a tym samym poprawić sytuację na rynku pracy.
Jedną z gałęzi polityki społecznej jest polityka mieszkaniowa. Ma ona za zadanie ciągłe badanie oraz analizę i ocenę związaną z problemami mieszkaniowymi w skali krajowej oraz regionalnej czy nawet lokalnej. Jej celem jest stworzenie możliwości wyrównywania szans każdej grupie społecznej w dostępie do zasobów mieszkaniowych.
Polityka mieszkaniowa jest wyjątkowo ważną kwestią dla współczesnego państwa. Każdy człowiek by mógł prawidłowo funkcjonować musi posiadać odpowiednie lokum, które stanowi dla niego podstawowe dobro. Mieszkanie spełnia funkcję ekonomiczna, społeczną oraz socjalną. Zapewnienie społeczeństwo odpowiedniej ilości mieszkań pośrednio wpływa na poziom rozwoju nie tylko społecznego ale również gospodarczego każdego państwa. W związku z tym budowanie a także utrzymywanie zasobów związanych z mieszkaniami jest niezwykle istotną dziedziną gospodarczą. Pochłania ona zazwyczaj znaczną cześć dochodu krajowego oraz zapewnia miejsca pracy wielu osób. Budownictwo mieszkaniowe może być finansowane przez prywatne osoby, oraz ze środków publicznych organów państwowych, samorządowych a także różnych organizacji mających charakter społeczny.
Istnieje ogromna zależność pomiędzy polityką mieszkaniową a planami zagospodarowania przestrzennego przygotowywanymi zarówno dla całego kraju jak i również poszczególnych jego regionów. Ta zależność ma znacznie przy przygotowywaniu planów, które są jednym z instrumentów realizujących politykę mieszkaniową. W zależności od potrzeb rynku mieszkaniowego przewidują inwestycje związane z budownictwem osiedli mieszkalnych oraz wydzieleniem terenu pod budownictwo domów jednorodzinnych.
Polityka mieszkaniowa opiera się na trzech głównych zasadach. Pierwszą z nich jest stwierdzenie, że użytkowanie samodzielnego mieszkania jest prawem każdej jednostki lub rodziny wchodzącej w skład społeczeństwa a państwo powinno zagwarantować tego rodzaju prawo każdemu obywatelowi. Polityka mieszkaniowa kieruje się również zasadą, że istnieje konieczność wspomaganie sfery dotyczącej rynku mieszkaniowego środkami publicznymi. Przejawia się to miedzy innymi w strategii dotyczącej utrzymania oraz modernizacji posiadanych zasobów mieszkaniowych, wspieraniu budownictwa indywidualnego, popieraniu Towarzystw Budownictwa Społecznego oraz wspieraniu ich działalności.
Najważniejszym celem polityki rolnej jest ustalanie wielkości produkcji rolnej niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania społeczności. Również wszelkie działania, które zmierzają w kierunku utrzymania opłacalności prowadzenie działalności rolnej należą do zadań przewodnich polityki. Jako bardzo istotny cel polityka rolna stawia sobie wpływ na dokonanie zmian, które doprowadziły by do skoncentrowania oraz wyspecjalizowania się gospodarstw rolnych w określonych dziedzinach, a także wprowadzenie większego postępu technicznego.
Polityka rolna będąca narzędziem państwa wykonuje postawione zadania poprzez wykorzystanie dwóch funkcji. Jedna wyraża się poprzez protekcjonizm druga zaś bazuje na interwencjonizmie. Funkcja interwencjonizmu ma za najważniejsze zadanie ochronić rolnictwo przed konkurencją zewnętrzną. Realizuje ja poprzez nakładanie ceł na towary rolne pochodzące z zagranicznych rynków rolnych. Dodatkowo wprowadza opłaty wyrównawcze, regulacje związane z ilością importowanych płodów rolnych, a także wszelkiego rodzaju dotacje dla rolników eksportujących swoje towary. Polityka rolna stosuje również interwencjonizm wewnątrz granic państwa. Wprowadza tak zwane ceny gwarantowane. Są one pewnego rodzaju zabezpieczeniem działalności rolniczej w przypadku drastycznych spadków cen towarów rolnych. Do funkcji interwencji wewnętrznej należy również zastosowanie określonych limitów wielkości produkcji. Jest to pewnego rodzaju forma państwowego ograniczenia wybranej produkcji rolnej.
Żeby ustabilizować podaż na rynku rolnym stosuje się tak zwane zapasy buforowe. Zgromadzone w czasie urodzajów płody rolne zapełniają rynek przy pojawieniu się niebezpiecznych dla państwa nieurodzajów. Polityka rolna by wspierać rodzimych producentów wykorzystuje subwencje, które najczęściej przeznaczane są na przyspieszenie procesu związanego z wprowadzeniem do gospodarstw rolnych postępu technicznego. Dzięki wsparciu finansowym rolnicy mogą przeprowadzać melioracje, budować niezbędne silosy, a także rekultywować oraz poprawiać jakość gruntów.
Dla polityki rolnej istotnym celem jest zapobieganie odpływowi ludności z terenów wiejskich. Ten cel realizowany jest poprzez wprowadzanie specjalnego systemu, który ma na celu zabezpieczenie socjalne rolników, a także stosowanie ulg podatkowych dla działalności rolnej.
